Wędrując pierwsze pod górkę na południe, a potem grzbietem na zachód, po kilku chwilach można dojść do kilku samotnych skałek. Są niewielkie niepozorne, stoją samotnie w ciszy i zadumie zawilgoconych mchów. Stoją tu od dawien dawna, pamiętają jeszcze kupieckie karawany wiodące na Węgry, a także zbójców i wielu turystów. Przechodzimy w milczeniu, tu żegnamy się z szlakiem i wstępujemy w gęste zarośla. Dalej niewyraźna ścieżka lekko w dół. W końcu dochodzimy, z początku niepozorne wielkie kamole rzucone niczym przez wiatr. Niektóre mają po kilkanaście metrów wysokości. Gęsto obrośnięte zielonym mchem. Stajemy na najwyższej. Niewyraźny widok przebija się przez konary drzew i mgłę. Wszystko spowijają mgliste opary ciszy. Niektórzy powiadają, że jeśli staniesz na jednej z tych skał, zamkniesz oczy i uważnie posłuchasz, to usłyszysz dźwięki dawnych czasów. Wioskę w dole, rozmowy ludzi, szepty wędrowców. Siadam na jednej z skał, czuję smaganie chłodnego wiatru i co chwila małe drobinki wody zderzające się z policzkami. Jest coś niesamowitego w tym miejscu - wielkie głaziory pokryte porostami, bukowy las. Może to właśnie tu spotykają się biesy z okolicy, na sabaty?